τον εαυτο σου και τα ματια σου part I

κάποιες φορές έρχεται εκείνη η στιγμή που τα νεύρα σου σπάνε, που τα όρια παύουν πια να έιναι όρια και ότι κάνεις φαίνεται μάταιο. μόνη λύση μοιάζει η αγκαλιά του κρεβατιού, το γλυκό σκοτάδι κάτω από το πάπλωμα, τα σβηστα φώτα στο σαλόνι με μόνο αναμμένο το τσιγάρο σου...
μονιμα βουρκωμενα ματια, ενα γιατι σε ολο το προσωπο και μια αηδια. για ολα και για ολους. νευρα; πολλα. θλιψη; ακομα μεγαλυτερη. μπορει να μην εχεις σκεφτει τον θανατο, σκεφτεσαι ομως οτι αν εξαφανιστεις, αν φυγεις για κάπου μακριά, δε θα σε ψαξει κανεις. δε θα λειψεις σε κανεναν. και ξανα βουρκωνουν τα ματια. και ξανα πεφτεις στο κρεβατι...