ο παραδεισος ειναι τοπος για δευτερους ρολους.

εσυ εκει κι εμεις στου πονου το παραλληλο...

εφυγες κι ακομα δεν το εχω συνειδητοποιησει. περασε ενας χρονος. κι ομως εισαι εδω. στο τραμ, στο λεωφορειο, στο σπιτι οταν κρυβομαι στις σκψεις μου, μαζι ταξιδευουμε...
και ειναι ωραιο το ταξιδι... μαγικο. και στην επιστροφη ενα χαμογελο. μεχρι τα αυτια....
οπως κι εσυ χαμογελουσες... μεχρι και την τελευταια στιγμη που εκανες αυτο που γουσταρες. μας εδινες ενεργεια και δυναμη. και η φωνη σου ειναι εδω για να συνεχισει ενα εργο ανολοκληρωτο.
ηθελα να σε δω, να σου πω ευχαριστω για τα χρονια. ευχαριστω για τα λογια. τις σκεψεις. αραγε ηξερες ποσο κοσμο στενοχωρησες εκεινη τη βροχερη Πεμπτη που σου ειπαμε αντιο;
κι ομως  δεν βλεπω θλιψη πια. "ο μανος δεν εφυγε" ακουω.
ναι. δεν εφυγες. εισαι παντα στο μυαλο μας και στην καρδια μας. κι απο κει δεν σε διωχνει κανεις...

δε θελω να σου πω κι αλλα. δεν θα σταματησω ποτε να γραφω. εισαι εδω. μονο αυτο. θα εισαι παντα. κι εκεινη η Τριτη και 13 θα ειναι απλα μια κακη αναμνηση...

τα ξαναλεμε...

Ειναι παραξενη η αγαπη οτι κι αν πω θα λειπει κατι...