Σε ακουω
εισαι ενα τραγουδι ταξιδευτικο,
πετας μακρια πλατια και φτανεις
σε καθε εξοριστη αναγκη της ακοης.
Ξερω οτι και το Θεο θ' αναστατωσεις
πως θα σε τραγουδαει τα βραδυα
μονος,αποσυρμενος
εκει στ'ουρανου το επιπλωμενο
με συννεφα καθιστικο
χαμηλωμενα θα σε τραγουδαει
μην τον ακουσουν να γελα
τα λαθη που εχει κανει και αγριεψουν
μην τον ακουσουν τα σωστα που τοσο αδικησε
κι αρχισουνε να προσδοκουνε ανασταση.
Ομως εγω
δασκαλεμενη μοχθηρα
αναποδα κατηφορικα να τραγουδω
και να λικνιζεται στα χειλη μου
παθιασμενη η ακρη του γκρεμου
ετοιμη να χορεψει επανω στο κενο του
θα σ'εγραφα αλλιως εγω τραγουδι
να λες
σημερα ισως τραγουδω
αυριο μαλλον κλαιω
σημερα ισως ειμαι εδω
αυριο μαλλον δε θαμαι
και κλαιω σημερα απο χτες
κλαιω απο προχτες
γιατι με φοβισαν να προνοω
και δε θα ρωτησω
για ποιον πεθαινω
ουτε γιατι ετσι κι αλλιως πεθαινω
Τοτε που ρωτησα γιατι
χωρις κανενανε για ποιον
σκετο γιατι
ετσι κι αλλιως πεθαινω
τα πραγματα μου το ξεκαθαρισανε
μαχαιρι απ' την αρχη
απαντηση να παψω να περιμενω
γιατι δεν ξερει ουτε αυτη.
Κι αυτη ρωτα.
Και δεν ξαναρωτω
μονη μου απανταω
με το ν'αναρωτιεμαι επιμονα
τραγουδωντας με χορδες
απαυδισμενες, φαλτσες
για ποιο αραγε ονειρο καλλιφωνο
εν τουτοις ζω.
Κικη Δημουλα
πηγη: Lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου