14 Δεκ 2009

Κυριακη, 13 Δεκεμβριου

Οταν φευγει λυπασαι... πολυ... παρα πολυ... ισως κλαψεις την ωρα που τον/την βλεπεις να φευγει... Μενεις ομως με κατι δυνατο... προσμονη... ξερεις οτι το "μακρια" δεν θα κρατησει πολυ. Ξερεις οτι σε λιγο καιρο θα τρεξεις παλι καταπανω του/της και θα κρυφτεις στην αγκαλια που σου παρεχει ολη την ασφαλεια που θες...
Οσο περναει ο καιρος ομως ο αποχωρισμος γινεται δυσκολοτερος. Πιεζεις τον εαυτο σου να συνηθισει...
Ματαια... Νιωθεις την παρουσια του/της εκει... Κι εκει που πας να πεις "αντιο, θα μιλαμε και οι μερες θα περασουν γρηγορα", ξεσπας. Κατηγορεις τον εαυτο σου που δεν μπορεις να προσφερεις σε αυτη τη σχεση ολα οσα ηθελες... Και η προσμονη παυει να ειναι προσμονη. Γινεται ανυπομονησια. Δεν μπορεις αλλο. Δεν αντεχεις .Ευχεσαι να γινει κατι και να μην χρειαστει να πεις αντιο ξανα... Γιατι ειναι σκληρο. Ειναι αδικο και το ξερεις. Κι ομως δεν μπορεις να το αλλαξεις και πονας. Και παλι δεν κανεις τιποτα. Μενεις μονος σου. Το τηλεφωνο γινεται η βαση της σχεσης και το μισεις. Δεν μπορεις να κανεις αλλιως ομως... Μεγαλο το ρισκο. Ενα ρισκο απο την αρχη... Αλλα και η ιδια η ζωη ενα μεγαλο ρισκο δεν ειναι;

Σε εσενα που εισαι διπλα μου αν και χιλιομετρα μακρια
 και η αποσταση μικραινει με μια σου λεξη...

7 σχόλια:

ypnos είπε...

Σου στελνω ενα μεγαλο φιλι.

Μεινε στο παρον και ζησε το. Ο,τι ειναι να ερθει, θα ερθει στην ωρα του.
Την μια ημερα πριν μαζευτουν χρονια αρκετα :)

melina είπε...

Τα επιασες; Σου εστειλα κι εγω μεγαλα φιλια!

Στο παρον μενω παντα. Ετσι κανω, αυτο ζω κι οπου με βγαλει!
Αν και σε εχασα λιγο με την τελευταια προταση νομιζω οτι καταλαβαινω τι εννοεις! Σιγουρα.
que sera sera...

eva είπε...

Υπάρχουν ζευγάρια που αν και κοντά,πολύ κοντά,μπορεί και μόνο ένα τετράγωνο πιο κάτω να μένουν,να έχουν τόόόόόόόόση μεγάλη απόσταση μεταξύ τους που να νιώθουν δυστυχισμένοι και μόνοι.Εσύ έχεις χιλιομετρική απόσταση στη σχέση σου αλλά συναισθηματική μηδέν.Και αυτό τα νικάει όλα...

melina είπε...

Δεν εχεις κι αδικο ευακι μου...
Μονο που δεν μιλω μονο για ερωτικες σχεσεις. Την δικη μου μονο. Μιλαω για μια γενικη κατασταση αποχωρισμων... Ορμωμενη βεβαιως απο τους δικους μου συχνους αποχαιρετισμους... Ειναι αφιερωμενο αυτο το κειμενο ναι. Αλλα οχι μονο σε ενα ατομο. Ειναι μοιρασμενο. Οχι ισοποσα αλλα οκ... Εγω το ξερω αυτο σωστα; Παντως νομιζω οτι ξερω τετοια ζευγαρια, να μενουν στο ιδιο σπιτι κι ομως η αποσταση να ειναι τεραστια...

eva είπε...

Και εγώ ξέρω,επίσης γνωρίζω ότι ο χρόνος επιδεινώνει τέτοιου είδους αποστάσεις.Φοβάμαι πολύ μη κάποια μέρα συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω να μοιραστώ τίποτα και ότι έχουμε βουλιάξει στη ρουτίνα της καθημρινότητας.Να βλέπεις τον άλλον και να λες'' ωραία και τώρα τι;ναι,δεν τρελάθηκα που σε είδα.Όπως κάποτε...''Και όταν η απόσταση μπορεί να πληγώνει ,μπορεί παράλληλα και να αποτελεί λύτρωση για τη ζωντάνια της σχέσης.Και όταν έρθει η ώρα της συμβίωσης,να είναι κάθε μέρα και μία πρόκληση και για τους δυό.

melina είπε...

Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο μαζι σου. Αλλωστε ειναι ολα ενα ρισκο. Κι εμενα μου αρεσει να παιρνω ρισκα. Κι ας χασω μετα. Γιατι αν δεν το ζησεις πως θα μαθεις;!

t3aRs είπε...

Και εδώ καλούμαστε να επιλέξουμε αν είναι προτιμότερο να υπάρχει στη ζωή μας έστω και έτσι ή καθόλου...